Tibor Rigo Halott mosdatás / Toten Wäsche

Toni11•  2024. október 10. 15:29  •  olvasva: 63

 

Halott mosdatás

***

Halott mosdatás

lám levetkőzi  már

rongyai foszlanak

tündöklése elvész

a borzas hegyek alatt

meztelen testében

ekék acélja váj

mély sebeket

titkai súlyától sárgul

a táj

bodza bokrok mélyén

kivágott nyelvű

némán

gubbasztó verebek

elnyúlik hosszan

a fák sötét árnya

akár a megkorhadt  keresztfák

egymásra hányva

perzselt szagú őszi kabátjáról

lehányta sorban

a réz színű gombokat

most vörösbe burkolja

épp

a hulla színűre mosdatott

megfakult dombokat

megpoccadt partjai

apró résein át

elméláz

a kifolyt szemű

iszapos aljú tómeder

ősz van és végül is

neki már úgy is

egyre megy

lassan fehér leplével

teríti le a tél

hisz

szemfedőt csipkéz má

az elvérző

galagonya ágakon

lassanként a dér

holtakat mosdat már

a hűvös őszi eső

szürke gyertya csonkká égett

mind elszórta aranyát a nap

most a

sápadó fényénél

imát mormol a szél

Ámen

súgom  én halkan

lefekvés előtt

és

csendessé mosdatom ismét

önmagam.

***

Rigó Tibor: 1961 –

***

***

Toten Wäsche

***

Toten Wäsche

er zieht sich bereits aus

seine Lumpen fallen auseinander

Glanz geht verloren

unter den straubigen Bergen

in seinem nackten Körper

der Stahl Pflügen bohren

tiefe Wunden

vergilbt unter der Last seiner Geheimnisse

die Landschaft

tief in Holunderbüschen

ausgeschnittenen Zungen

schweigend

hockenden Spatzen

lang erstreckt sich

der dunklen Schatten der Bäume

wie die morschen Grabkreuze

sich übereinander weggeworfen

seines verbrannt riechenden Herbstmantels

fiel hintereinander runter

die kupferfarbenen Knöpfe

hüllt jetzt es in Rot

im Augenblick

auf die gewaschene leichenfarbige

verblasste Hügel

seine rissigen Randen

durch kleine Lücken

gegrübelt

die ausgeflossenen Augen

in der schlammigem See Boden

es ist Herbst und schließlich

für ihn sowieso

es ist egal

langsam mit weißem Schleier

vom Winter bedeckt

jedoch

er zackt schon an dem Leichentuche

auf der verblutende

Weißdornzweigen

langsam der Frost

wascht schon die Toten

der kühle Herbstregen

die graue Kerze brannte bis auf Stumpf nieder

die Sonne verstreute ihr ganzes Gold

jetzt in

seinem schwindenden Licht

der Wind murmelt ein Gebet

Amen

ich flüstere leise

vor dem Schlafengehen

und

ich wasche mich wieder leise

mich selbst.

***

Fordította: Mucsi Antal-Tóni

Hozzászólás írásához be kell jelentkezned!