Hozzászólás írásához be kell jelentkezned!
Tibor Rigo Halott mosdatás / Toten Wäsche
Toni11 2024. október 10. 15:29 olvasva: 63
Halott mosdatás
***
Halott mosdatás
lám levetkőzi már
rongyai foszlanak
tündöklése elvész
a borzas hegyek alatt
meztelen testében
ekék acélja váj
mély sebeket
titkai súlyától sárgul
a táj
bodza bokrok mélyén
kivágott nyelvű
némán
gubbasztó verebek
elnyúlik hosszan
a fák sötét árnya
akár a megkorhadt keresztfák
egymásra hányva
perzselt szagú őszi kabátjáról
lehányta sorban
a réz színű gombokat
most vörösbe burkolja
épp
a hulla színűre mosdatott
megfakult dombokat
megpoccadt partjai
apró résein át
elméláz
a kifolyt szemű
iszapos aljú tómeder
ősz van és végül is
neki már úgy is
egyre megy
lassan fehér leplével
teríti le a tél
hisz
szemfedőt csipkéz má
az elvérző
galagonya ágakon
lassanként a dér
holtakat mosdat már
a hűvös őszi eső
szürke gyertya csonkká égett
mind elszórta aranyát a nap
most a
sápadó fényénél
imát mormol a szél
Ámen
súgom én halkan
lefekvés előtt
és
csendessé mosdatom ismét
önmagam.
***
Rigó Tibor: 1961 –
***
***
Toten Wäsche
***
Toten Wäsche
er zieht sich bereits aus
seine Lumpen fallen auseinander
Glanz geht verloren
unter den straubigen Bergen
in seinem nackten Körper
der Stahl Pflügen bohren
tiefe Wunden
vergilbt unter der Last seiner Geheimnisse
die Landschaft
tief in Holunderbüschen
ausgeschnittenen Zungen
schweigend
hockenden Spatzen
lang erstreckt sich
der dunklen Schatten der Bäume
wie die morschen Grabkreuze
sich übereinander weggeworfen
seines verbrannt riechenden Herbstmantels
fiel hintereinander runter
die kupferfarbenen Knöpfe
hüllt jetzt es in Rot
im Augenblick
auf die gewaschene leichenfarbige
verblasste Hügel
seine rissigen Randen
durch kleine Lücken
gegrübelt
die ausgeflossenen Augen
in der schlammigem See Boden
es ist Herbst und schließlich
für ihn sowieso
es ist egal
langsam mit weißem Schleier
vom Winter bedeckt
jedoch
er zackt schon an dem Leichentuche
auf der verblutende
Weißdornzweigen
langsam der Frost
wascht schon die Toten
der kühle Herbstregen
die graue Kerze brannte bis auf Stumpf nieder
die Sonne verstreute ihr ganzes Gold
jetzt in
seinem schwindenden Licht
der Wind murmelt ein Gebet
Amen
ich flüstere leise
vor dem Schlafengehen
und
ich wasche mich wieder leise
mich selbst.
***
Fordította: Mucsi Antal-Tóni