Soós Lajos Nem átkozlak többé / Ich verfluche dich

Toni11•  2024. november 30. 07:55  •  olvasva: 37

 

Nem átkozlak többé..,

***
Nem átkozlak többé — elnémul az átok,

Szívem belsejéből mindent megbocsátok.

Nem vádol e lélek;

Sőt, emlékedhez—mint vezeklő zarándok —

Imádkozni térek.

***
Ha tán kínja közben panaszra nyílt ajkam,

Óh! feledd a vádat... ne csodálkozz rajtam,

Mit veszték te benned!?

Szerelmem édenét, hol az üdvösségnek

Hajnala derengett.

***
A megkezdett pályán te voltál a pálma,

Te a vezércsillag, vágyaimnak álma,

S mindez — veszve végkép!

Nem int már a pálma, a csillag kihamvadt,

Egemről letépték . . .

***

— Ha a küzdelemnek tovább czélja nincsen,

Mért vonszolnám mégis égető bilincsem,

Óh vájjon ki birná

Viselni a sebet, a mely folyton vérzik

És nincs balzsam-ír rá?

***
Setét éjszakába veszett bujdosásom,

A sirt —melybe vágyom — önkezemmel ásom

S enyhet ád e munka.

Édes a barátság annak a halállal,

Ki — éltét megunta._

***
Nem átkozlak többé — elnémul az átok,

Szívem belsejéből mindent megbocsátok.

 Nem vádol e lélek;

Sőt, emlékedhez—mint vezeklő zarándok -  

Imádkozni térek.
***

Soós Lajos- 1856 – 1902

***

***

Ich verfluche dich nicht mehr.

***

Verfluche dich nicht mehr– der Fluch ist lang verstummt,

vergebe dir alles aus der klaren Vernunft.

Seele verzeiht eben

***

im Gedenken an dich – ‘d, als reuige Pilger –

gehe jetzt zum Beten.

***

Wenn während der Qual meine Lippen klagten,

oh! Vergiss den Vorwurf ... was die Wörter sagten.

Was in dir verlor ich!?

Paradies der Liebe, wo die Erlösung, der

Morgendämmerung strich.

***

Du warst auch die Palme auf dem Weg der Künste,

und auch der Leitstern, der Traum meiner Wünsche,

und verlor alles – am Ende!

Die Palme lockt nicht mehr, der Stern ist schon verwelkt,

auch die Himmels-Sterne …

***

Auch wenn der Kampf keinen weiteren Zweck mehr hat,

warum soll ich die Handschellen weitertragen halt,

ach bitte sag es prompt,

eine Wunde zu haben, die ständig blutet

'd auch der Balsam nicht schont?

***

Das Verstecken in der Nacht verlor ich schon längst,

ich schaufele das Grab, die ich mir wünsche, selbst,

‘d die Arbeit macht mich sanft.

Süß ist die Freundschaft derjenigen mit dem Tod

wem das Leben Angst macht. _

***

Verfluche dich nicht mehr– der Fluch ist lang verstummt,

vergebe dir alles aus der klaren Vernunft.

Seele verzeiht eben

im Gedenken an dich – ‘d, als reuige Pilger –

Gehe jetzt zum Beten.

***

Fordította: Mucsi Antal-Tóni

Hozzászólás írásához be kell jelentkezned!