Petőfi Sándor: Elpusztuló kert / Der sterbende Gar

Toni11•  2022. január 20. 08:38  •  olvasva: 80

 

Elpusztuló kert ott a vár alatt...

 

Elpusztuló kert ott a vár alatt,

Elpusztuló vár ott a kert felett...

Rajtok borong homályos-szomorún

Az őszi köd és az emlékezet.

 

Eszembe jut rólok, mit a haza

Veszített egykor s a mit szivem nyert;

Elhunyt vitézek sírja az a vár,

S élö szerelmem bölcseje a kert.

 

Itt lenn ringattam én ölemben őt

Itt lenn öleltem én galambomat,

S ott fönn tanyáztak hajdan a sasok,

Ott fönn tanyáztak a Rákócziak.

 

Dicső vitézség! édes szerelem !

Bejárom egyszer még e helyeket,

Ma itt vagyok még s holnap távozom,

S tán vissza többé nem is jöhetek.

 

Lesz-e ezentúl, oh kert, a ki majd

Édes gyönyörrel jár e fák alatt?

Lesz-e ezentúl, oh vár, a ki majd

Szent tisztelettel nézi tornyodat?

 

Petőfi Sándor  (Erdőd.)

 

Der sterbende Garten unter der Burg

 

Der sterbende Garten unter der Burg,

das sterbende Burg über der Waldung …

über euch schlendern düster und traurig

der Herbstnebel und die Erinnerung.

 

Es erinnert mich dran, was die Heimat

verloren `d, was mein Herz gewonnen hat;

die Burg, ist das Grab den toten Krieger,

‘d der Garten, ist der Wiege der Liebe.

 

Hier wiegte ich sie auf meinem Schoß, und

hier unten umarmte ich meinen Schatz,

und dort oben war die Adler Nest, und

dort oben wohnten die Rákóczi`s, lang.

 

Ruhmreiche Tapferkeit! Süße Liebe!

Ich werde diese Orte besuchen,

bin heute noch hier, morgen bin ich weg,

`d vielleicht kann ich es, nie mehr aufsuchen.

 

Wird es, oh Garten, verliebte geben,

der mit Wonne, unter der Bäumen geht?

Wird noch jemand, oh Burg, wer mit Freude

und Ehrfurcht unter deine Türme steht?

 

Fordította: Mucsi Antal-Tóni

Hozzászólás írásához be kell jelentkezned!