Mikes Margit: Költő a konyhán / Dichter in der Küc

Toni11•  2021. november 13. 07:37  •  olvasva: 112

 

Költő a konyhán

 

Az ablakon besüt a nap.

Verset írjak? Vagy menjek el?

A tavasz hív. De szól a munka:

Mit bámulsz? Most dolgozni kell!

Nézz csak oda az ágy alá,

nézz a piszkos edényre,

szekrény mögött lapul a por

s verset főzöl ebédre?

Nógasd napszámos két kezed, hogy

seprűt ragadjanak

s táncoljon a mosogatórongy

gyors ujjaik alatt!

 

Hát persze, másra nincs idő

és már kedv sincs elég tán.

Nagyságos asszony a nevem,

de a kezem cselédlány.

Lecsúsztál - gondolom nevetve -

proli nagyságos asszony!

Lánykorodban csak zongoráztál,

ültél a Duna-parton,

vagy, míg az apád dolgozott,

bújtad a könyveket

s nem tudtad, hogy az idő egyszer

csak munka s pénz lehet.

 

Az ablakon besüt a nap.

Sirassam, aki voltam?

Eh, élni kell! Dalolni kezdek

és minden újra jól van.

Péntek: tésztanap. Ez a fontos!

Ma csusza lesz ebédre!

Liszt ide, tojás! Mégis úr,

ki a magi cselédje!

Gyúrom a tésztát, nő, dagad,

jó friss szag száll belőle,

belegyúrom a napot is,

hogy csak úgy ragyog tőle.

 

Napfény, te aranyos jövő,

ragyogj egész napomra,

ragyogjon tőled a sötét

földszinti szoba-konyha!

Csak vesszen, ami elveszett,

más sorsa még kutyább:

de jön a tavasz és dalol

bennem az új világ,

az új cseléd, aki többé

nem hajt már derekat,

legfeljebb a dézsa előtt,

ha súrol egy fazekat.

 

Mikes Margit 1938

 

Dichter in der Küche

 

Durch das Fenster scheint die Sonne.

Gedicht schreiben? Oder stapfen?

Der Frühling ruft. Der Arbeit spricht:

Was glotzt du? Jetzt musst du schaffen!

Schau nur hin, unter dem Bett,

schau das schmutzige Essgeschirr,

hinter dem Schrank liegt der Staub,

d ein Gedicht, für den Mittagstisch?

Treib die beiden Taglöhner Hände,

sollen die Besen schwingen

der Waschlappen soll schneller tanzen

unter den flinken Fingern.

 

Tja, eben, für anders keine Zeit

d Laune gibt es keine gar.

Die gnädige Frau, heisse ich,

aber der Hand, ein Mägdlein war.

Runtergerutscht – denk ich lachend -

Prolet gnädige Frau!

Als Mädchen hasst Klavier gespielt, an

Ufer sitzend an Donau,

bis der Vater arbeitete,

hast du nur gelesen

hasst damals noch nicht gewusst, die

Zeit, Arbeit ‘d Geld, gewesen.

 

Durch das Fenster scheint die Sonne.

Beweinen, was gewesen war!

Leben muss halt, ‘d fange ein Lied an

bis alles wieder glasklar.

Freitag: Nudel Tag. Das ist wichtig!

Fürs mittags gibt es Fleckerl!

Mehl und Eier! Doch ist man der Herr,

wer ist, der eigene Diener.

Knete den Teig, es wächst, geht auf

es duftet frisch, so wunderbar,

ich knete sogar die Sonne rein,

es glänzt ja, so sonderbar.

 

Sonnenschein, du goldene Zukunft,

strahle für mich den ganzen Tag,

du sollst überstrahlen, die dunkel

Küche und den grossen Saal.

Dass verloren, ist verloren,

anderen geht noch böser:

Aber der Frühling kommt und singt

in mir, die Welterlöser,

die neue Magd, die tut nie mehr

die Teile so tief sinken,

allerhöchstens vor dem Bottich,

wen den Topf will richten.

 

Fordította Mucsi Antal-Tóni

Hozzászólás írásához be kell jelentkezned!